miércoles, 26 de octubre de 2011

No se puede ir al teatro con tranquilidad....

Tamara y yo fuímos a ver el espectáculo SOAS, de Cristina Pato y Rosa Cedrón. Disfrutamos de una estupenda noche con las manos máginas de Cristina al piano y de la voz de Rosa con un permanente toque de galleguidade. Incluso, me dió mucho gusto encontrar a una buena representación de Os Coribantes y de Xesta en el Teatro: Dani, David, Miguel, Toño y Andrés como jefe supremo.

Pero pareciera que no se puede ir al teatro con naturalidad y tranquilidad. ¿Qué criterios se tienen que tener para decir que una persona está "embelesada"?


martes, 25 de octubre de 2011

Do alto da Brea, chegando a Abelaído...


Foi un día dos que ampliaron o verán a outubro. Percorrimos meu primo Neto e máis eu un paraxe natural e cultural de A Lama que vos recomendo a tod@s @s que seguides este blog.

Comenzamos subindo Antas polo Calvario arriba e pasando o cemiterio novo, collimos a pista a dereita coñecida como "o camiño da Brea" que nos leva a capela das Ermidas. As vistas máis fermosas dos pobos do Concello: Antas, O Peso, Covelo ou A Gateira se observan enteiros, cada ún chéos de historia dos emigrantes que marcharon a outra terra para o futuro.


O chegar As Ermidas baixamos pola estrada que acorta o camiño e que chega a aldea de Abelaído. Ahí está, con novos arranxos a casa de Nieves, esa velliña avoá de uns bós amigos que sempre che tiña unha boa palabra a todolos turístas que por alí pasaban, e que agora permanence no recordo.Un camiño que chega o río, que vaí percorrendo os muiños e as fincas que en outro tempo serviron para comer, e que agora se conservan limpas pero sen a productividade de aqueles tempos. 



Unha pena esas fontes que xa non brotan auga e uns ríos que xa non chegan os muiños. Evidencian a terrible sequía que está a padecer Galicia de inicio do ano. O camiño o rematamos chegando o Peto, onde en outros tempos figuraron As Almiñas que coidó miña tatarabóa e que hoxe, como en tanto outros sitios, xa non están por que algún amante do axeno levóunas.


Abelaído, un pobo cheo de encanto, de historia, de maxia, de lembranzas e de agarimo

viernes, 21 de octubre de 2011

El Fin de ETA

Mi interés por el problema vasco empezó cuando entré en la Universidad en México. Era claro que cuando es joven, y se empieza a despertar en tí un mínimo de conciencia social, empiezas a demostrar un mayor interés por este tipo de cosas. Yo, los grandes atentados de ETA no los viví, mi edad no lo permitió. Cuando tenía 3 años ETA mató a 19 personas en el Hipercor de Barcelona y a 11 en la casa cuartel de Zaragoza. Sin embargo viví con mucha intensidad los atentados que despues de la tregua de Aznar se fueron cometiendo en España.

Un 21 de Enero del año 2000, cumpleaños de mi hermana, ETA rompió la tregua y mató a un militar en Madrid. Un mes despues, ponía un coche-bomba en Vitoria y mataba al Secretario General del Partido Socialista de Euskai, Fernando Buesa. Una semana despues, me llegaban a México las papeletas de las Elecciones Generales que se celebrarían en el mes de marzo. Ese año, el primero en el que podía votar, convencí a mis padres de votar al PSOE, que se dejaron llevar por las ilusiones e idealismos de un chaval recién estrenado en la democracia participativa. Enviamos los votos por correo, pero Joaquín Almunia perdió las elecciones.

El 7 de mayo, llegando a la Universidad encendí el ordenador y me encontré con la noticia de que ETA había matado al periodista de El Mundo José Luis López de Lacalle. Tenía su curiosidad, por que la información que más digería todos los días era las páginas digitales de este periódico y de El País, por lo que el reconocimiento en la página WEB de El Mundo al escritor era abundante.

Así llegó el verano, un verano que no me tocó venir a España para recibir otra mala noticia de la muerte de otro socialista: el ex gobernador civil de Guipúzcoa Juan María Jáuregui era asesinado en un bar de Tolosa.

Comencé el curso de Introducción a la Política Internacional comprometido a hacer mi trabajo final sobre el problema vasco y ETA. De aquella Fernando Savater era mi filósofo de cabecera, y leía todo lo que escribía sobre ETA, sobre el nacionalismo vasco, sobre la Ley de Partidos Políticos y sobre el origen del problema en los tiempos de Franco.

 Y siguieron los muertos. No se me olvidarán nunca los nombres de Luis Portero, Antonio Muñoz Cariñanos, José Francisco Querol o Francisco Cano Consuegra. Pero sobretodo el de Ernest Lluch, ese catalán socialista que fué cobardemente asesinado con un tiro en la nuca mientras se bajaba de su coche en Barcelona. Estos días circula un vídeo con un momento de mucho valor y coraje, de Ernest en Euskadi.


Yo acabé mi trabajo en diciembre y ETA siguió matando. Todo el año 2001 estuvo teñido de sangre. Estremecían las historias de decenas de personas que siguieron muriendo, una de las que más recuerdo, la de Manuel Jiménez Abad, Presidente del PP de Aragón, asesinado mientras iba al futbol con su hijo. Años despues, en Madrid conviví con personas que lo conocieron, como el padre de mi amigo Diego, que me llegaron a contar detalles que estremecen a cualquiera.

Terminé la carrera. Y fué cuando decidí venirme a vivir a España, a Madrid. Después de una temporada viviendo en el centro de la ciudad en el Barrio de Malasaña, me fuí a vivir a Chamartín. A cuatro calles de mi casa, ETA había matado al General Justo Oreja en el 2001 y a siete militares con un coche bomba en 1993.

Son esos momentos en los que empiezas a reflexionar sobre lo real que era el problema, ya no era algo alejado, visto desde México, los protagonistas estaban al alcance de la mano.

La mañana del 30 de diciembre de 2006 cogía un autobús desde Madrid camino de Galicia, pues había tenido que trabajar entre las fechas navideñas. Por la radio me enteré de la bomba en la T-4, menos mal que siempre fuí mas adepto a los autobuses y a mi coche para moverme entre Pigarzos y Madrid, y los aviones los dejaba como último opción.

Así llegué a la campaña electoral de las elecciones generales de 2008. Me tocaba estar en el Comité de Movilización del Partido Socialista y en la sede de la calle Gobelas la expectativa era bastante buena, pues las encuestas internas favorecían al PSOE frente al PP de Mariano Rajoy. Era un 7 de marzo, cuando todo el mundo empezó a correr. Pepe Blanco se encerró en el despacho con su equipo, algo había pasado. ETA había matado al ex-concejal socialista Isaías Carrasco. Fué el asesinado de la banda terrorista que más sentí, por aquello de la "familia socialista".

ETA anunció ahora que se acabó. Escuchaba a Alfredo Pérez Rubalcaba decir en la mañana que ya no habrá eso que decían los periodistas al amanecer: "algo ha pasado en Bilbao". Pero queda otro camino por recorrer, un camino de justicia para las víctimas, de legalización de ideas que condenan la violencia y supongo, que será lo más dificil, de reconciliación para el futuro de una tierra preciosa como es Euskadi. 

Pero lo que está claro es que todos esos nombres que aparecen hoy en mi entrada del blog, todos los nombres de los más de 800 seres humanos que no estan con nosotros para celebrarlo tendrán que ser recordados siempre.

CONTRAPORTADA DEL DIARIO PÚBLICO. 21 de octubre de 2011

jueves, 20 de octubre de 2011

Percorrendo A Fírveda...

O outro día foi un día precioso. A veces sorpréndeste do que podes topar nas aldeas máis recónditas, moitas de elas sen poboación, abandoadas, con moi poucos veciños, etc...pero con moita, moita historia.
 
Ese é o caso da Fírveda, onde fun tomar o café na casa das irmáns da miña tía Dora. Un xantar en torno a unha mesa do comedor na que todolos, menos eu (o curioso extranxeiro), eran orixinarios do famoso cran dos "Borras" (De ahí o orixe da palabra Borralleiro, terra dos Borras)

Pero ademáis de disfrutar da tradicional leite frita e algún chupito de licor café, tiven a oportundiade de dar unha volta por unha das aldeas máis representativas do Concello da Lama. Aquí vos deixo algunhas cousas que chamaron a miña atención, para recoñecemtento de quen a coñece e para quen a queira disfrutar:

Eu xa estivera na Fírveda moitas veces, sobretodo para ver a Fervenza que no tempo de agora, como en toda Galicia, leva moi pouca auga. É o paraxe natural por excelencia do noso Concello. Unha caída de auga espectacular a que se chega o longo de unha caneira dende o alto de A Fírveda hasta o río.



Pero entremos na aldea. Polo camiño de entrada, vindo do Borralleiro, temos un muiño en perfectas condicións, coidado e arranxado por Eloy, un veciño da Fírveda que ha dedicado moitas horas a arranxar a cada detalle o seu funcionamento. O seu pai, era coñecido como o "Republicano" e tiña todo un equipo de carpintería no que traballaba todo tipo de madeiras, de alí aprendeu Eloy.



Máis adiante están todalas casas. A aldea chegou a ter máis de sesenta veciños, hoxe conviven soamente cinco, que reparten as tarefas de coidado e organización do pobo. Pese a espectacular fervenza, A Fírveda ten un serio problema de suministro de auga, polo que teñen que racionalizar permanentemente o consumo do vital líquido, sobretodo no verán. O depósito xeral é antigo e está obstruído por raíces e matorráis que non permiten o fluxo da cantidade de auga necesaria para unha vida digna. Inclusive, a fonte no centro da aldea permanece seca , para evitar o desperdicio.

 
No centro do pobo se alza a capela dedicada a Virxe do Pilar e a San Miguel. Contruída fai moitísimos anos por unha muller dona de todo un conxunto histórico urbano, dedicoú gran parte do seu patrimonio a promocionar A Fírveda. O santo impresiona pola expresividade do demó que ten os pés.


Nesta aldea aún se fai o requesón, se muxe as vacas, se crian porcos, galiñas, patos e hasta se fai o xabón para ducharse. A visita rematoú con unha volta orredor das calles, onde iban as mozas solteiras de outro tempo, e un café en casa de Marisa.

jueves, 13 de octubre de 2011

¿Por qué donar las dietas?

Muchas reacciones ha generado mi decisión de donar las dietas que el Concello de A Lama nos proporciona cuando asistimos a algún pleno o a la Comisión de Contas, y quiero explicar el por qué:

PRIMERO.- En una decisión en la que los tres concejales socialistas votamos en contra, el Grupo de Gobierno por iniciativa de el Alcalde-Presidente Jorge Canda, decidió reducir de 103 a 30 euros las dietas que recibían los concejales de A Lama por asistencia a un pleno o una Comisión de Contas (la única que hay en el Concello). Votamos NO por que creíamos antes, y seguimos creyendo, que es una aportación económica con la que es muy dificil hacer oposición con dignidad, incluso pedimos que, sí la reducción era inevitable, pues entonces nos diera una aportación por Grupo Municipal. También fué denegada.

SEGUNDO.- Por esa razón, después de reflexionar he decidido que lo mejor es donar las dietas. No renunciar a ellas, por que eso significaría que quedarían dentro del Concello, si no donarlas a distintas asociaciones de A Lama o para necesidades básicas de las parroquias. Es muy poco dinero, pero irá sirviendo para temas muy puntuales.

TERCERO.- Es para mí, aun más relevante, la información publicada en la prensa sobre mi decisión de seguir viviendo en Pigarzos. Ya es muy conocido, por mi afición a hablar de esta aldea siempre, que Pigarzos es de todos los pueblos de A Lama el que más alejado está de Vigo o de Pontevedra, pero también es verdad que no es un sacrificio el levantarse a las seis y media de la mañana para llegar a tiempo al trabajo. Esto es un gusto, el gusto de estar donde siempre quise estar.

CUARTO.- Durante toda la campaña critiqué que el alcalde de A Lama, trabajando en A Lama, siendo el responsable público más importante de A Lama, y con la cantidad de trabajo que implica ser alcalde en A Lama; viviera en Pontevedra. Por eso, se practica con el ejemplo....

QUINTO.- Toda aquella asociación, comunidad de montes, o vecino que crea que las dietas pudieran ayudar en algo para el mantenimiento, gestión o promoción de nuestro concello, no dude en pedirmelo.

Saludos;

sábado, 1 de octubre de 2011

LA XUNTA DEBE RESTITUIR LA AMBULANCIA DE MARÍN

El Concello de A Lama pedirá al Presidente de la Xunta de Galicia que no retire la ambulancia del puesto central de Madrid y que garantice una Sanidad Pública de Calidad.

La Moción que hemos presentado ha salido adelante con los votos a favor de los tres concejales del PSOE y las abstenciones de 5 concejales del PP (Incluído el Teniente Alcalde), que han falicitado su aprobación.

Quiero agradecer desde este espacio a los concejales que se abstuvieron para aprobar esta iniciativa, por que serà un importante paso de presión para evitar una daño en la calidad de vida de las y los ciudadanos de nuestro Concello.

Los concejales han demostrado responsabilidad. Gracias.

En el mismo Pleno hemos preguntado al Teniente Alcalde sobre algunas obras pendientes como las Carreteras de Campelo y Cernedo (aldea de arriba), las cuales se comprometió a incluir en el Presupuesto para el año que viene.

Destacaron también las intervenciones del concejal Andrés Cal sobre la inversión de 1,700 euros consecuencia de la venta de dos nichos en el cementerio de A Escuadra, los cuales pidió sean destinandos en la misma parroquia; así como la del concejal Eduardo Soto que pidió un reparto justo de los servicios de la Depuradora Pública de Gaxate y una solución a los malos olores del alcantarillado.